Utanç Verici Sürgünün 80. Yılı: Ahıska Türkleri’nin Ülkelerinden Koparılışı

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Tarih boyunca sayısız halk, savaşlar, politik kararlar ve baskılar nedeniyle yurtlarından koparıldı. Ancak bu sürgünlerden biri, Ahıska Türkleri’nin 14 Kasım 1944’te Sovyetler Birliği tarafından uygulanan trajik sürgünü, unutulmaz bir yara olarak tarihteki yerini koruyor. Bu yıl, Ahıska Türkleri’nin vatanlarından zorla koparılmalarının 80. yılı.

Ahıska Türkleri Kimdir?

Ahıska Türkleri, Gürcistan’ın Türkiye sınırına yakın Ahıska bölgesinde (bugünkü Samtskhe-Cavaheti) yüzyıllar boyunca yaşayan, Türkçe konuşan ve Müslüman inanca sahip bir halktır. Osmanlı İmparatorluğu döneminde bölgenin önemli bir parçası olan Ahıska, 1828’de Osmanlı-Rus savaşından sonra Rusya’nın kontrolüne geçti. Bölgede yaşayan Türkler, kültürlerini, dillerini ve dinlerini koruyarak yaşamlarını sürdürdü. Ancak, 20. yüzyılda Sovyetler Birliği’nin politikaları bu halkın tarihini acı bir şekilde değiştirdi.

14 Kasım 1944: Zorla Sürgün

II. Dünya Savaşı sırasında Stalin’in liderliğindeki Sovyetler Birliği, stratejik sınır bölgelerinde yaşayan halkları güvenlik gerekçesiyle “tehdit” olarak gördü. Ahıska Türkleri de bu “tehlikeli halklar” listesine dahil edildi. 14 Kasım 1944’te Ahıska Türkleri, hazırlıksız bir şekilde evlerinden alındı. Bu sürgün sırasında on binlerce Ahıska Türkü hayvan vagonlarına doldurularak Orta Asya’ya, özellikle Kazakistan, Kırgızistan ve Özbekistan gibi bölgelere gönderildi.

Sürgün, korkunç koşullarda gerçekleşti. İnsanlar soğuk kış günlerinde evlerinden ayrılmaya zorlandı, temel ihtiyaçlarını karşılamalarına izin verilmedi ve uzun süren yolculuklarda açlık, hastalık ve soğuk nedeniyle binlerce kişi hayatını kaybetti. Ahıska Türkleri’nin yaklaşık 100.000 kişilik bir nüfusu sürgün edildi ve bu halk bir daha doğdukları topraklara geri dönemedi.

Kimlik ve Kültür Mücadelesi

Sürgün, sadece bir yer değiştirme değil, aynı zamanda bir kimlik ve kültür mücadelesinin başlangıcıydı. Sovyetler Birliği, sürgün edilen halkların dil, din ve kültürel miraslarını yok etmeyi hedefleyen asimilasyon politikaları uyguladı. Ahıska Türkleri, yıllarca “vatansız” bir halk olarak yaşamaya zorlandı ve bu süreçte kendi kültürlerini koruma mücadelesi verdiler.

Orta Asya’nın farklı bölgelerine dağıtılan Ahıska Türkleri, zorlu şartlara rağmen dayanışma ve birlik içinde kalmayı başardı. Ancak 1989’da Özbekistan’ın Fergana Vadisi’nde yaşanan etnik çatışmalar nedeniyle tekrar göç etmek zorunda kaldılar. Bu olay, Ahıska Türkleri’nin yaşamını bir kez daha alt üst etti.

Ahıska Türkleri’nin Günümüzdeki Durumu

Bugün Ahıska Türkleri, Türkiye, Azerbaycan, ABD, Rusya, Kazakistan, Kırgızistan ve Ukrayna gibi pek çok farklı ülkede yaşamaktadır. Ancak hala doğdukları topraklara dönme özlemi taşımaktadırlar. Gürcistan hükümeti, uluslararası baskılar sonucunda 1999 yılında Avrupa Konseyi’ne Ahıska Türkleri’nin dönüşüne izin verme taahhüdünde bulundu. Ancak bu süreç yavaş ilerledi ve çoğu Ahıska Türkü, bürokratik engeller nedeniyle memleketine dönemedi.

Türkiye, Ahıska Türkleri’ne destek veren ülkelerden biridir. 2015 yılında Türkiye, Suriyeli mültecilerle birlikte Ahıska Türkleri’ni de ülkeye kabul ederek vatandaşlık süreçlerini hızlandırdı. Bu çabalar, Ahıska Türkleri’nin bir kısmının yeni bir vatan bulmasına yardımcı oldu.

80. Yılda Hatırlanan Acılar

80 yıl sonra, Ahıska Türkleri’nin sürgün edilmesi, sadece bir halkın yerinden edilmesi değil, aynı zamanda insanlık tarihine yazılan bir utanç olarak hatırlanıyor. Bu sürgün, halkların birlik içinde yaşama hakkının nasıl acımasızca ihlal edildiğini gösteriyor.

Ahıska Türkleri, bugün dünyanın dört bir yanında kültürlerini ve kimliklerini koruma mücadelesi verirken, bir yandan da tarih boyunca yaşadıkları adaletsizliklerin tanınması ve haklarının iadesi için çabalıyor. 14 Kasım, Ahıska Türkleri için sadece bir anma günü değil, aynı zamanda insanlık vicdanına bir çağrı niteliğindedir: Bu tür trajediler bir daha asla yaşanmamalı.

Bu yıl düzenlenen anma etkinlikleri, Ahıska Türkleri’nin sürgün sırasında yaşadığı acıları hatırlatırken, aynı zamanda bu halkın direnişini ve dayanıklılığını da kutlamak için bir fırsat sunuyor. İnsanlık, bu acılardan ders almalı ve bir daha hiçbir halk, kendi vatanında “yabancı” muamelesi görmemeli.